100 redenen: deel 1

100 redenen waarom ik er goed aan heb gedaan hier naartoe te komen: nummer 1-10

#1. Het is Berlijn, Duitsland. En dat betekent dat je op iedere straathoek currywurst of döner kebab (of zoals hier: kebap) kunt kopen. Het gaat nog verder: in de supermarkt kun je currywurst voor in de magnetron kopen. 2 Minuten en je hebt een dampende worst badend in de currysaus op je bord. Dit is het leven.

#2. Het openbaar vervoer. Want al duurt het voor mij gemiddeld een uur om in het stadscentrum te komen, alle bussen rijden op tijd en om de drie minuten dendert er een S-Bahn het station in. Bovendien ben ik aan die lange reistijden al gewend, en zo lees ik nog eens een paar boeken per week uit. Voor een toerist is het OV hier ook ideaal: betaal €6,70 en je crosst de hele dag onbeperkt door de stad (en als je dan toch bezig bent, kom ook even hier langs!).

#3. De Berliner Schnauze. Het klopt als een bus: de Berlijner neemt zich geen blad voor de mond. Dit betekent enerzijds dat je als nietsvermoedende vreemdeling af en toe een uitblaffer kunt verwachten; anderzijds hebben ze hier zo’n schijt aan alles dat het ook niks uitmaakt wat je doet of hoe je erbij loopt. Op dinsdagmiddag met een fles bier in je hand over straat? Geen mens kijkt ervan op. Behalve die onwetende toeristen, natuurlijk, en die lopen er genoeg rond.

#4. Werbung. Want wauw, daar kunnen de Duitsers wat van. De manier van reclamemaken is hier echt heel anders. Ten eerste zijn de Duitsers veel doelgeoriënteerder, en daar zijn dan ook veel reclames op afgestemd, en ten tweede lijkt het alsof ze hier met de manier van radio-/tv-reclame in de jaren negentig zijn blijven hangen. Alles is ‘supercool, geil, neu!!!!!’, voor mij is dat het grootste entertainment in het OV. Vandaag liep ik weer langs de kapper bij Rathaus Steglitz en daar staat op de voorgevel: Rettet die Welt vor schlechten Frisuren. Da’s toch prachtig?

#5. You don’t really know what you’ve got till it’s gone. Klopt als een bus, want natuurlijk heb ik het thuis ontzettend goed, maar dat realiseer ik me niet altijd. Man, ik zou het er voor geen goud anders willen hebben. Pas als je 700 kilometer verderop zit merk je echt hoeveel je de mensen om je heen dagelijks nodig hebt. De koala in mij heeft een dagelijkse dosis knuffels nodig van mensen die hier niet zijn en als ik hier in de keuken om een boodschap roep, is er niemand die reageert. Of zou dat laatste aan de humor van mijn huisgenoten liggen?

#6. School. Want tja, daar komen we eigenlijk voor, is het niet? Op de universiteit hier is het allemaal keurig georganiseerd, een heel verschil met de chaos in Nijmegen. Ook daar heb ik enorm goed onderwijs gehad, maar systeem heeft behoorlijk wat mankementen. In Berlijn ontvangen ze Erasmusstudenten met open armen en hoewel je veel zelf moet regelen, word je daarin goed begeleid door verschillende instanties. Misschien is dat ook wel juist omdat je een buitenlander bent en de uni zich van haar beste kant wil laten zien aan nieuwkomers, maar als ik de Erasmusstudenten in Nijmegen moet geloven, is het een ramp om daar zonder wekelijkse paniekaanval het semester door te komen – en dat kan ik als ‘thuisstudent’ alleen maar beamen. Fijn om te zien dat het dus ook anders kan.

#7. Huisje, boompje, beestje. Bij dezen een hele diepe buiging voor alle papa’s en mama’s die een dagelijks huishouden runnen. Nu ik voor het eerst op mezelf woon, merk ik wat een puist werk dat is. Dat koken iedere dag is leuk, maar het komt me soms ook de neus uit. En dan dat schóónmaken. Halleluja, ik hoop maar dat het voor mama heel veel scheelt dat ik er niet ben, en anders beloof ik hierbij dat ik na terugkomst écht mijn eigen zooi opruim.

#8. Vrienden. Ik heb de leukste huisgenoten van heel Berlijn. Eerlijk, ik had het niet beter kunnen treffen met de meiden in mijn WG (Wohngemeinschaft). Het is een appartement bedoeld voor zes studenten, maar we wonen hier met vijf (en dat zal naar alle waarschijnlijkheid ook zo blijven) – met name Aneta (Polen), Carolina (Italië) en ik zorgen ervoor dat de boel leefbaar blijft. Yeon en Irene zien we niet heel veel, maar bij eerstgenoemde kan dat een cultuurdingetje zijn (Korea) en bij laatstgenoemde (Spanje) is dat simpelweg zo omdat zij hier al een half jaar woont en veel tijd met andere vrienden doorbrengt.
We eten niet iedere dag samen, maar zien elkaar heel veel en zitten allemaal in hetzelfde schuitje: Erasmusstudenten die heel nog maar kort zijn en veel dezelfde dingen moeten regelen/tegen dezelfde problemen aanlopen. En dan is het maar wat fijn om het daar samen over te kunnen hebben.

#9. Pfandflaschen. Jaaaaaaaa, de Duitse statiegeldflessen! De boodschappen kosten hier al weinig, maar als je dan voor ieder flesje drinken nog eens 25 cent terugkrijgt bij het inleveren van het flesje, loont het zich al helemaal. Schitterend systeem! Veel zwervers, maar ook ‘normale’ mensen zoeken dan ook in de prullenbakken naar flesjes die die Nederlanders daarin gooien. Een prima baantje, want je haalt er zo genoeg mee op.

#10. Torens en poorten. Hoor je mijn zwijmelende zucht al? De Brandenburger Tor (die een poort is) en de Fernsehturm (die een toren is) zijn natuurlijk dé symbolen voor de stad en ik vind ze prachtig. Zelfs nu ik hier al anderhalve maand bivakkeer, krijg ik nog spontaan een glimlach op mijn gezicht als de bus langs de Brandenburger Tor rijdt en ik in de verte dan de Fernsehturm zie staan. Iedere keer denk ik dan: goh, ik ben echt hier.